De zomer is teneinde. De zon maakt plaats voor wind en regen. Fiets- en wandelpaden die eerder nog werden omringd door bloeiende bomen, worden nu steeds donkerder. Takken worden kale, dreigende silhouetten in het straatbeeld. En waar eerst talloze fietsers en wandelaars genoten van het mooie weer, zien we nu slechts enkelen die de regen en wind trotseren.
Mijn dochter is bijna twintig en fietst dagelijks van de ene kant van Helmond naar de andere – naar school, naar haar vrienden, naar haar hobby. Natuurlijk willen we haar die vrijheid geven. Maar eerlijk is eerlijk: vaak kiezen we er toch voor om haar op te halen. Omdat het donker is. Of omdat het gewoon veiliger voelt.
Wij hebben de mogelijkheid om dat te doen. Maar dat geldt niet voor iedereen. Er zijn genoeg kinderen die zelf de straat op moeten. Hierbij hopen de ouders dat hun kinderen veilig thuiskomen van voetbal, hockey of een vriendje in de buurt. Zij vertrouwen op de samenleving en vertrouwen op een veilige stad.
Maar voelen we ons eigenlijk nog wel écht veilig in onze stad?
Naast vader ben ik ook fractielid namens de Helmondse VVD. Wij geloven in vrijheid. Vrijheid om te gaan en staan waar je wilt – zonder angst. Maar wat is vrijheid zonder veiligheid. Dan blijf je toch liever binnen. Dan ga je niet hardlopen in het donker. Of laat je je kind toch liever niet alleen fietsen naar huis.
Daarom stel ik mezelf de vraag: wat kunnen we als gemeente doen om dat gevoel van veiligheid te versterken?
In andere gemeenten zie je wat écht werkt. In Eindhoven hangen extra camera’s op plekken met veel overlast. Vught zet al jaren in op het Donkere Dagen Offensief: meer verlichting, extra toezicht en zichtbare aanwezigheid op straat in de donkere maanden. Bewoners kennen hun wijkagent, kapotte straatverlichting wordt snel vervangen en in donkere steegjes voel je je niet alleen. Zulke maatregelen maken het verschil. Ze zorgen ervoor dat mensen zich weer veilig durven voelen in hun eigen straat – ook als het donker is.
Wat mij betreft kan Helmond dat ook. Door buurten waar nodig beter te verlichten; door buurtpreventie uit te breiden en door het fietsverkeer veiliger in te richten. Geen onhaalbare beloften, maar doen wat werkt.
Want veiligheid moet geen luxe zijn. Het moet vanzelfsprekend zijn.
Iedere Helmonder moet zich vrij kunnen voelen – op straat, op de fiets, in het park of bij de bushalte. Overdag én ’s avonds. Jong of oud.